RESAVAC > Resavska Pecina, Manastir Manasija, Gornja Resava

Dobro dosli na web prezentaciju Resavac

Sajt Resavac (www.resavac.se) je prezentacija Resavskog kraja i Opstine Despotovac

Opstina Despotovac se nalazi u istocnom delu Srbije, odnosno sa istocne strane Velike Morave i prostire se izmedju 43 stepeni i 57 minuta i 44 stepeni i 13 minuta severne geografske sirine, odnosno 21 stepen i 15 minuta i 21 stepen i 50 minuta od Grinica. Sediste Opstine je u Despotovcu.
U svom istocnom delu Opstina je brdsko planinskog karaktera oivicena vencima Kucajskih planina, dok je zapadni deo ravnicarskog karaktera i pogodan je za poljoprivrednu proizvodnju. Skoro celom duzinom teritorie Opstine protice reka Resava. Najniza apsolutna nadmorska visina iznosi 130 m, a najvisa 1.336 m. (Beljanica).

Linija

Istorija Despotovca

Lazar Despotovac se prvi put pominje 1381. godine kao selo Voinci u povelji darovnici kneza Lazara. Godine 1882. Milan Obrenovic donosi odluku da se selo zove Despotovac u znak secanja na despota Stefana Lazarevica i ukazom ga proglasava za varos. Prirodne lepote, brdsko planinski predeli, raznovrsnost flore i faune i recni tokovi, pruzaju dobre uslove za razvoj rekreativnog, ribolovnog i lovnog turizma.

Kraski sastav planine Beljanice uzrokovao je prisustvo mnogobrojnih vrtaca, jama, uvala i pecina. Najpoznatija je Resavska pecina. Pravi naziv joj je Divljakovacka pecina jer se nalazi na obodu istoimenog polja. Duga 2.830 metara,ali je za posetu uredjeno samo 800 metara.

Linija

Despot Stefan Lazarevic

Biografija Stefana Lazarevica

Stefan Despot Stefan Lazarevic - poznat i kao Stevan Visoki (rodjen u Krusevcu 1377 umro u Crkvinama kod Mladenovca 19.07.1427) bio je sin Kneza Lazara (1371-1389) iz porodice Hrebeljanovica, koji je sa titulama Kneza (1389-1402) i Despota (1402-1427) vladao Srbijom. Smatra se jednim od najvecih Srpskih vladara i vojskovodja, u svoje vreme je vazio za jednog od najboljih vitezova i vojskovodja, a njegova knjizevna dela ga cine jednim od najvecih srpskih knjizevnika u srednjem veku.
Nakon oceve pogibije u Kosovskom boju 1389. godine, kao maloletan je dosao na vlast i uz pomoc majke Milice (cukun, cukun unuke Stefana Nemanje (1166) 1168-1196) je vladao do svog punoletstva 1393. g. Kao otomanski vazal, predvodio je srpske pomocne odrede u bitkama na Rovinama (17.05.1395), kod Nikopolja (25.09.1396) i Angore (1402). Sa svojim snagama je Osmanlijama doneo pobedu nad zdruzenim evropskim krstaskim snagama u bitki kod Nikopolja, a njegova borbenost u bitki kod Angore zadivila je tatarskog vladara Timur-Lenka (1360-1405).

Posle nje je od Vizantinaca u Carigradu dobio titulu Despota (1402), a krajem 1403. ili pocetkom 1404. g, stupio je u vazalne odnose i sa Madjarskim kraljem Zigmundom (1387-1437) od koga je dobio Macvu, Beograd (u koji 1405. g smesta svoju prestonicu), Golubac i druge posede, a kasnije (1411) i Srebrenicu. Prilikom Zigmundovog obnavljanja viteskog reda Zmaja, u decembru 1408. g, Stefan se nasao na drugom mestu medju vitezovima, odmah iza samog Madjarskog kralja.

Na unutrasnjem planu, on je slomio otpor vlastele (1398), a periode mira je iskoristio za snazenje Srbije u politickom, ekonomskom, kulturnom i vojnom pogledu. On je 29.01.1412. g objavio "Zakonik o rudnicima", sa posebnim delom kojim se uredjuje zivot u, tada najvecem rudniku na Balkanu, Novom Brdu (tzv. Statut Novog Brda). Time je dodatno pojacao razvoj rudarstva, koje je bilo glavna privredna grana tadasnje Srbije, tako da je krajem njegove vladavine Srbija bila jedan od najvecih proizvodjaca srebra u Evropi. Na polju arhitekture, nastavlja se razvoj Moravskog stila, koji je zapoceo u doba njegovog oca gradnjom Resave i Lazarice.

U periodu od 1407. do 1418. g podize svoju glavnu zaduzbinu, manastir Resavu (sadasnju Manasiju), poslednju monumentalnu zaduzbinu Srpskog srednjeg veka, a Beograd je od porusenog pogranicnog gradica pretvorio u modernu utvrdjenu evropsku prestonicu, prosirivsi ga gotovo deset puta. Bio je veliki pokrovitelj umetnosti i kulture pruzajuci podrsku i utociste kako ucenim ljudima iz Srbije, tako i izbeglicama iz okolnih zemalja koje su zauzele Osmanlije. Pored toga, on je i sam bio pisac, a njegovo najznacajnije delo je "Slovo ljubve" (Slovo ljubavi) koje se odlikuje renesansnim crtama.

Pored knjizevnog stvaralasva samog Despota, u ovom periodu se, izmedju ostalih, javljaju Konstantin Filosof i Grigorije Camblak, a razvija se i bogata prepisivacka delatnost (tzv. Resavska prepisivacka skola). Posle velikog poraza kod Angore, otpoceo je gradjanski rat u Otomanskoj imperiji, ali i sukobi medju Srpskom vlastelom, prvo izmedju Lazarevica i Brankovica, a potom i izmedju samog Stefana i njegovog mladjeg brata Vuka. Sukobi u Srbiji su se okoncali 1412. g izmirenjem Stefana i njegovog sestrica Djurdja (1427-1456), dok je kao pobednik iz borbi medju Osmanlijama izasao 1413. g Mehmed I (1413-1421), zahvaljujuci Srpskoj pomoci, nakon cega je, za Srbiju, usledio period mira.

Posle smrti svog sestrica Balse III Balsica (1403-1421) 28.04.1421. g, nasledio je Zetu, oko cijih primorskih gradova je vodio ratove protiv Mlecanima, koji su okoncani mirovnim ugovorima iz 1423. i 1426. g. Posto nije imao dece, Stefan je na saboru u Srebrenici 1426. g imenovao svog sestrica Djurdja za naslednika, a sredinom naredne godine je umro u lovu, od srcane kapi. Srpska pravoslavna crkva ga je kanonizovala 500 godina nakon njegove smrti 19.07.1927. g i slavi ga 01.08. (19.07. po julijanskom kalendaru) kao svetog Stefana Despota Srpskog.

Linija